Het is ál Sinterklaas wat de blogklok slaat. Onderwijl verzuip ik in het snot. Mijn sinussen doen alweder een poging om mij met een tsunami (elke twee minuten) te verzuipen. Ik ga het snot te lijf met dozen tissues en balsemende zakdoeken, maar het is dwijlen met de kraan open, het brengt weinig aarde aan dijk: ik krijg de ene dijkbreuk na de andere.
Vanmorgen opgestaan terwijl ik mijn met mucus volgeprakte kop probeerde in evenwicht te houden. Sinterklaas is vannacht niet langsgeweest. Misschien vond hij het niet zo aangenaam om een schoen aan te treffen vol met snotvolgeschoten zakdoeken.
Een beetje teleurgesteld heb ik de dag verder ingezet met ontbijttelevisie: de DVD van “Letters from Iwo Jima“. Mwa, mwa, mijn cornflakes geraakten sowieso al niet vlot binnen. Maar ’t was dat of “An Inconvenient Truth“.
En nu gauw een Andy Biotics pilletje slikken en wat synthetische, steriliserende, antiseptische, maar vooral tjernobylstinkende druppeltjes in mijn neus gieten. Nog extra vocht!
Leve de klaagpostjes!
Gezellig, zo’n snotkop 🙂
Haha, zijt ge zeker dat dat snot is?
Ik heb een sterk vermoeden dat dit een slijmtest is van het vrouwtje.
Controleren dat je vrouw vruchtbaar is doe je zo 😉 Als het slijm blijft hangen kunt ge geven. Druipt het op de vloer….. moet je kuisen.
groetjes
@Frank: thanks for sharing! ahhh, iew, ik heb een veel te levendige inbeelding.
Pingback: Stroompanne | Jimability
Graag gedaan 😉
moet ik dat verhaal over dat ik diene placentapaté opat nog eens vertellen?
No-no-no… it will do, ik kan het mij nog goed herinneren 🙂